Verder deze week ging het allemaal zo fantastisch met onze uitjes dat ik er niet eens veel over wil schrijven, want het is te mooi voor woorden. De gezelligheid met elkaar, de tripjes en de tochtjes, de etentjes en het plezier op een laat avondje in een onverwachte kroeg......
Zoals elke keer ligt mijn hart vooral bij de opgroeiende kinderen die vaak veel liefde, aandacht en geborgenheid te kort komen.
Er zijn weinig twee ouder gezinnen, moeder moet werken en heeft zorgen, oma vangt de kinderen op die grotendeels op straat opgroeien.
De scholen zijn open van 8-1 uur en daarna hangen ze de rest van de dag wat rond.
Toen we enkele jaren terug in een grote loods een knutsel/verf middag organiseerden was het aanbod te groot en de loods veel te klein.
Veel kinderen hunkeren naar gezond vermaak, maar het is er niet.
Voor de grootste groep is er geen geld en begeleiding voor sport en spel, maar lang leve de voetbal en het bierblikje om mee te schoppen.
Dat er dan veel kattenkwaad wordt uitgehaald en ruzies gemaakt is het logische gevolg van deze verveling.
Daarop volgt dan weer slaag en dat gaat er niet zachtjes aan toe, het slaan van kinderen is hier normaal evenals het gebieden: blijf hier!!! laat dat!!!
Het klinkt in mijn oren erger dan het waarschijnlijk voor de kinderen is.
Zij zijn het gewend, ouders en ook leerkrachten doen het.
Voor hen organiseerden we enkele jaren terug een aantal avonden om dit te bespreken. Het is, mijns inziens, niet gelukt om er veel in te veranderen.
Veel (niet alle) ouders en leerkrachten bleven erbij dat kinderen zonder "zwepen" nooit zullen gaan luisteren.
Als een kind bij ons in de stand in slaap valt schrik ik meteen: wat is er aan de hand en zie ik visioenen van laat langs de straat met oudere boefjes of de klappen die zijn gevallen of dat er iets gebeurd is waardoor hij de halve nacht wakker lag. In Nederland valt toch zelden een kind overdag in slaap, dan roepen we al snel een dokter, hier wekt de juf regelmatig een kind en ook dat doet ze dan te vaak hardhandig...
Vanmiddag kwam ik in gesprek met een heel jonge schoonmaakster van ons appartement.
Ze leek me nog geen 16, maar dat is vaak moeilijk te schatten.
Ik vroeg haar of ze nog op school zat.
Ze vertelde ze dat ze in de tweede klas van de Mulo was gestopt met leren.
Ik vroeg waarom? Omdat ik een baby kreeg , zei ze.
Meteen had ik duizend vragen, maar gelukkig kon ik me beheersen en vroeg alleen of het een jongen of meisje was.
Een meisje, zei ze glimlachend.
Het gaat iets beter met haar, zei ze, alsof ik haar situatie kende.
Gisteren kon ik niet werken toch? Zij was zó ziek!
Mijn zus heeft voor me gewerkt, u kent haar toch?
Gelukkig had ik die inderdaad ontmoet en zelfs nog leuk met haar gepraat, maar niet over de zieke baby.
Ik vroeg: past zij nu weer op je baby?
Het meisje knikte en zei: wij zijn samen, het gaat goed. Meteen liep ze naar de kraan om water te halen.
Later kwam ze terug en vroeg: u vindt dat raar he?
Ik zei: niet raar, maar bij ons hebben zulke jonge meisjes als jij vaak nog geen kinderen.
Hier gelukkig wel, ze zijn lief.
Ik was geroerd door die zachte toon bij en haar blije lach, maar was tegelijk sprakeloos van onbegrip.
Totale verwarring in mijn gedachten over het leven van dit meisje, geen enkel oordeel, wat moet ik hier van vinden?
Daarom zei ik alleen maar: als je straks thuiskomt, geef je haar dan een kusje van me?
Zal ik doen, antwoordde ze met een verlegen lachje.
Genoeg om te verwerken voor vandaag.
Terwijl de andere drie voor 2 dagen naar het binnenland vertrokken, ging ik naar de dames van de Stichting Projecten voor overleg om de Boekenboot financieel varende te houden.
Omdat we donderdag alweer terug gaan naar Nederland was dit de enige dag waarop we eens uitgebreid om de tafel konden om de problemen te bespreken.
Het leek wel een wedstrijd in twee kampen:
*Ik wilde opkomen voor de sponsoren die terecht zekerheid wilden dat het geld voor de boot optimaal aan de ontwikkeling van de kinderen zou worden besteed. En vooral dat dit zichtbaar gemaakt moest worden.
*De dames van de Stichting probeerden me ervan te overtuigen hoe moeilijk de praktijk is, hoe duur het vervoer, hoe belangrijk begeleiding van goed opgeleide mensen, de goede boeken en de regelmaat ervan.
Verder hebben we nog een hele lijst met punten doorgenomen die op papier moeten komen, zoals de vorderingen van de leerlingen, toetsen, een betrouwbare begroting en terugkoppeling enz.
Ik had al veel voorstellen op schrift gesteld en we discussieerden stuk voor stuk over de mogelijkheden en onmogelijkheden ervan.
Over het algemeen was er begrip voor de verschillen van elkaars wensen en we zullen blijven zoeken naar oplossingen zodat de sponsoren vertrouwen krijgen in het zo goed mogelijk functioneren van het project.
Ik heb deze weken opnieuw geleerd dat we ons leven en handelen in Nederland niet kunnen vergelijken met de leefwijze hier. Ook Robbert (kleinzoon) die zich voor het eerst hier tijdens het KinderBoekenFestival als vrijwilliger heeft ingezet met een workshop computeren wist niet hoe hij het had.
Hij verbaasde zich elk uur over de gebrekkige organisatie op elk gebied, de traagheid van werken, het gebrek aan goed opgeleide mensen, gebrekkig materiaal enz., en vooral de berusting daarin, het gebrek aan doorpakken en handelen enz.
Ook het onderwijs lijdt hier vaak onder, hoe ze hun best ook blijven doen.
Maar als we gaan zeggen: ze zoeken het maar uit daar, dan moeten ze maar wat beter naar onze waarden en normen leven, is dat ook oneerlijk.
Het land is anders, de cultuur is anders, het klimaat is anders, de waarden en normen zijn anders en misschien juist daardoor is ook de welvaart minder, is er altijd geldgebrek.
Om de kinderen dat beetje geluk van mooie boeken te geven mag dan een spatje op de gloeiende plaat zijn, er zijn door veel mensen al heel wat spatjes gevallen en zo wordt die gloeiende plaat steeds iets minder heet.
Hoogtepunt van deze dag was een tour langs enkele van de tientallen kerken, moskeeën in tempels in Paramaribo.
Er is hier veel te zien , te horen en te beleven op het gebied van religie.
Voor Robert en mij werd het een bijzonder gebeuren tijdens een bezoek aan een R.K. kerk (niet de Kathedraal, al lijkt hij er heel veel op, alleen kleiner, maar wel helemaal van hout)
De blanke pater Noordermeer ontving ons hartelijk en begon na de eerste kennismaking op een rustige, ingetogen wijze zijn verhaal.
Eerst na enkele vragen van mijn kant, borrelde zijn hele levensverhaal er zomaar uit:
Geboren en getogen in Groningen ging hij al jong het klooster in. Na een studie in Frankrijk terug naar Nederland, werd uitgezonden naar Suriname en bracht daar Gods woord. Het was in de tijd toen Bouterse aan de macht was, een leider waar hij veel kritiek op had.
Op maandag schreef deze pater altijd een collumn in de plaatselijke krant.
Dat deed hij in de vorm van twee wasvrouwen die dan onderling wat spitsigheden uitwisselden.
Zo ook op een keer toen hij beschreef hoe ze elkaar vertelden dat de kolonel en de kapitein (waarmee Bouterse en zijn eerste man werd bedoeld) een rondvlucht boven Paramaribo hadden gemaakt.
O, zei de eerste vrouw, wat zou het toch mooi geweest zijn als de kolonel 50 SRD' s naar beneden had gegooid, dan zou hij daar iemand zó blij mee hebben gemaakt.
Nog beter zou zijn, antwoordde de ander dat hij 5 briefjes van 10 naar beneden had gegooid, dan waren er 10 mensen blij geweest.
Het aller fijnste, fluisterde de eerste vrouw, zou zijn als de kolonel zichzelf naar beneden had gegooid, want dan zou het hele volk blij zijn!"
De pater zuchtte even, glimlachte en vertelde verder; drie dagen later stond ik op Schiphol: uitgewezen, mocht nooit meer het land in!!! Bouterse had zijn werk gedaan...
Toen was hij in een parochie in Emmen maar pastoor geworden.
Maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan, hij vroeg naar Haitie te mogen en kreeg toestemming.
Daar bleef hij 23 jaar en is nu 4 jaar geleden teruggekeerd naar zijn geliefd Suriname.
Wat een prachtig levensverhaal en zo vol humor met pretogen verteld, over die die God hem wees.
Toen we verder spraken en ik vertelde dat we in de Kathedraal een prachtige dienst hadden bijgewoond onder leiding van pater Kross en ik zei hoezeer we onder de indruk waren van de zang van deze man vertelde hij eerst wat bescheiden maar steeds enthousiaster dat hij samen met pater Kross alle kerkelijke muziek en zang hadden geschreven voor de parochies in Paramaribo.
Hij was de organist en pater Kross de zanger.
En zowaar hij stommelde een trapje op en kwam terug met 2 CD' s van hun werken en twee boeken waarin muziek op noten (met veel handgeschreven aantekeningen) van beide pastores.
Ik vroeg of ik het mocht kopen: spontaan zei hij: je mag het hebben, toen ik dat niet wilde vroeg hij 35 SRD.
Ik heb hem ruim gegeven, temeer daar de kerk altijd in de steigers staat vanwege het onderhoud.
Ben zó benieuwd hoe het klinkt, we hebben geen mogelijkheid ze te beluisteren, maar dat zal zeker één van de eerse dingen zijn die ik thuis ga doen.
WAT EEN ONTMOETING
Vanmorgen waren we al vroeg aan de steiger bij de Surinamerivier om in een boot te stappen met nog 38 toeristen op weg naar de plantages van de slaventijd.
We kregen ontbijt aan boord en voeren eerst twee uren de rivier af.
Ondertussen hoorden we de verhalen hoe de rijke planters en hun vrouwen een soort lijndienst per boot onderhielden vanaf de plantages naar de stad, in tegenstelling tot de slaven die een enkele reis aangeboden kregen naar een verschrikkelijk gewelddadig leven op de plantages.
het was gisteren weer heel warm en een rustige wandeling langs die plantages waren voor ons al een aanslag op ons welbevinden, dus we konden ons maar al te goed voorstellen wat het moet zijn geweest om hier onder zweepslagen dag in-dag uit te moeten oogsten.
De verhalen die we hoorden en die ook onderzocht zijn op de waarheid, waren te erg om erover door te denken en zeker niet om door te vertellen. Afschuwelijke dingen zijn gebeurd, slaven werden als beesten behandeld. Natuurlijk kennen we die verhalen, we zagen het ook allemaal in het Museum in Nieuw-Amsterdam, maar toen ik gisteren de hitte voelde en de geuren van het hete land rook, ervoer ik dezelfde verbijstering als bij het horen van de verhalen over de tweede wereldoorlog.
Dat juist ook wij als Nederlanders, in dit mooie land, met zoveel fantastische mensen mede schuldig zijn voor zoveel zweet , bloed en tranen raakte me opnieuw diep...
De mevrouw van de school was wel teleurgesteld maar gelukkig kwamen we tot de conclusie dat de beide KinderBoekenFestivals die nog voor de komende maand gepland staan, de netten goed kunnen gebruiken om de stands te versieren, daarna krijgt de mevrouw ze terug voor het buurtwerk in een arme wijk van de stad.
Ook hebben we nog knuffels gegeven aan gehandicapten die ons bezochten.
Veel kinderen vroegen om een knuffel, maar
we konden geen uitzondering maken, anders zouden tientallen kinderen onze stand belagen.
Maar toen een jongetje voor onze stand bleef rondlopen, smachtend kijkend naar die ene knuffel, wenkten we hem toen er niemand in de buurt was. Hij vertelde dat hij die beer zo graag wilde hebben en dat hij de volgende dag jarig was.
Wij pakten de beer goed in en vroegen hem het niemand te vertellen.
Hij zei: ik zal het goed in mijn tas stoppen mevrouw, en danste er blij mee weg.
Hij heeft vast een fijne verjaardag gehad vandaag, hij blij, wij blij!!!
Krijg ik een opmerking: vrijdag stil gezeten????? Je hebt niets gemeld!!
In het kort was de invulling van de dag een heel feestelijke die tot half twaalf die avond duurde.
Robbert was jarig en we hebben er een leuk feestje van gemaakt:
*Het cadeau: een Surinaams kookboek!
*Na het werk om half twee: over de hoge brug naar Commewijne, door Hinoestaanse dorpjes naar Nieuw-Amsterdam.
*Daar het openluchtmuseum bekeken, heel indrukwekkend die slavernij geschiedenis
* Om Vijf uur waren we terug op het KinderBoekenFestival voor de finales van de scholen: Vertellen en Zang.
(wel een beetje trots omdat onze nieuwe Christelijke school het heeft gewonnen)
* Tot 8 uur ouders en kinderen ontvangen in de stands.
* EN TOEN GINGEN WE NAAR ONS FEESTJE:
Een heel bijzonder Thais restaurant in de buitenlucht: wit zand op de grond,een groen bladerdag boven onze hoofden en HEERLIJK eten en drinken. Tot half twaalf daar genoten.
Nee, het leven hier is voor ons zo slecht nog niet, snel sparen voor een nieuwe ticket.
